Życie to piękna forma lotu

Kolejny raz mam trudności z zaśnięciem. Pomimo tego, że jestem prawie trupem po dzisiejszym męczącym dniu. Nie wiem, z czego wynikają. Czy mieszkanie jest przegrzane, czy może to wina smogu? Ściśniętego od kilku dni brzucha? A może nadmiaru myśli i słów, które tłuką się w mojej głowie, żądając bycia wypowiedzianymi, uporządkowanymi, zebranymi w zdania. Pewnie wszystkiego po trochu jak to zwykle bywa. Na szczęście moja bezsenność nie jest już tak skrajna jak miesiąc temu, jednak tęsknię za czasami klasy maturalnej, kiedy to po dziesięciu minutach zasypiałam jak aniołek, a sam ten proces był chyba najprzyjemniejszą rzeczą w ciągu dnia. Spędziwszy ostatnio trochę czasu w domu, miałam wrażenie, że wyleczyłam się już z bezsenności. Czyste powietrze i las jednak robią swoje. Cholerny Kraków. 

Jakże dziwny jest dla mnie ten czas. Dziwny i prawdę mówiąc trudny. Nie oznacza to, że zły, jednak wymagający ode mnie dużo siły, którą, jak się przekonałam, chyba w sobie noszę. Zupełnie jakby była we mnie jakaś obca siła, która nie pozwala mi budować muru wokół siebie, choćbym może i miała ochotę, choćbym chciała. Z jakiegoś niewyjaśnionego powodu nie potrafię całkowicie zamknąć się w sobie, nie potrafię na dłużej otoczyć się murem. Już nie. Coś mnie pcha, bym cały czas szła do przodu, bym po każdym kolejnym upadku wstawała, otrzepywała kolana z kurzu i stawiała kolejne trudne, ale jednak wynikające z mojej wewnętrznej woli kroki. "Czasem się leci ładnie, czasem się na dupę spadnie". Jakoś wyjątkowo bliska jest mi teraz ta piosenka. I tak to pomimo dość dużego i świeżego żalu, który w sobie noszę, rozdrapanych i wciąż niezagojonych ran, tęsknoty, mnóstwa wspomnień, które mocno się mnie trzymają, bolącego z tego całego stresu brzucha- pomimo tego wszystkiego wiem, że ostatecznie i tak wstanę. Mam w sobie chyba zbyt silny popęd życia. Chyba miniony rok odmienił mnie o wiele bardziej niż mi się wydaje. Już nie jestem tą zahukaną, zakompleksioną dziewczynką, która niewiele ponad rok temu dopiero zaczęła rozkwitać. Choć czasem ona wraca. Okazuje się, że demony zostały jedynie uśpione i ostatecznie zawsze się wygrzebują. A ja mam ochotę wyć, że już zawsze taka będę, że mam w sobie coś tak spierdolonego. Coś, co sprawia, że milczę w kluczowych momentach, co doprowadza do tych wszystkich sytuacji, w których ludzie zarzucają mi marną komunikatywność. Kolega wyznający mi uczucie, przyjaciółka, wreszcie tata całkiem niedawno. Albo ten spacer nad Wisłą, kiedy tyle rzeczy chciałam mu powiedzieć, a nie byłam w stanie wydusić z siebie słowa. Kiedy to wyłazi na wierzch mam ochotę płakać z bezradności i zakopać się głęboko pod kocem, albo usiąść na ziemii i wrzeszczeć z całych sił, ale ostatecznie zawsze jakoś staję na nogi. Nie pogrążam się w tym i po czasie znów otwieram się na drugiego człowieka. Choć odrobinę. 

Nie odżałowałam jeszcze rozpadu mojego związku, choć wszystko to stało się z mojej inicjatywy. Ostatnio często wracam pamięcią do wspólnych chwil, przede wszystkim tych dobrych, jednak jest to dla mnie na tyle świeże, że każde wspomnienie wciąż boli. Tak się życie potoczyło, że pomimo tego, że się kochamy, drogi się nam rozeszły. I dalej się już nie da. Nie da się iść dalej razem. Teraz muszę radzić sobie bez kogoś z kim tak wiele dzieliłam się swoim życiem, teraz tę potrzebę wyrzucenia pewnych rzeczy z siebie przerzucam na innych. Jak na razie jest to swego rodzaju substytut, gdyż nie są to osoby, którym ufam tak jak jemu, ale jednak mają w sobie coś, co sprawia, że chcę się odkrywać przed nimi, nawet jeśli jest to okupione pewnym trudem przełamania się. Tęsknię i noszę w sobie dość głęboki smutek, ale wiem, że to naturalne. Z czasem rany się goją. 

Za sprawą piosenki, którą wysłała mi dziś przyjaciółka, a o której zupełnie zapomniałam, wróciły do mnie obrazy z zeszłego roku, żywe wspomnienia. Przypomniałam sobie, jak wiele było w nim beztroski, radości, przygód. Ile wieczornych posiadów, podczas których śpiewałyśmy "Nie mówmy o zmartwieniach" Seweryna Krajewskiego i chuj tam sąsiedzi, tylko flacha wina, faje i śpiewy. I te podróże nocnymi pociągami. Plany. Kwitnąca miłość. Oglądanie "Allo Allo", latanie do sklepu po michałki. Boże, czułam się wtedy naprawdę fajnie, choć nie zawsze było różowo, choćby przez to, że tabletki trochę mnie rozregulowały hormonalnie. Ale pomimo tego pamiętam dobrze tę atmosferę. Pogodną, beztroską i jakoś pachnącą szczęściem. Teraz już tak nie jest- teraz moja przyszłość jest jedną wielką niewiadomą (choć pewne plany kiełkują w  głowie), jest stres związany z tym, że to ostatni semestr studiów, lekkie przerażenie wręcz, że tym razem nie podołam, zbliżający się ważny egzamin z chińskiego, mniej wina, brak tego, który był mi tak bliski, więcej obowiązków. W dodatku moje włosy są jakby w gorszym stanie i kolor wiecznie nie taki jak bym chciała. I nie ukrywam- tęskni się trochę za tamtymi czasami, za tamtą atmosferą przede wszystkim, jednak wiem, że to minęło. I że to, co mam teraz, wcale nie jest gorsze nawet jeśli cięższe do udźwignięcia i ciężej mi się w tym odnaleźć. Zawsze są plusy dodatnie i ujemne. Teraz jest więcej ćwiczeń na siłowni, więcej przeczytanych książek. Mniej egzaminów w sesji, dzięki czemu będę mogła spędzić trochę czasu z moją kochaną babcią i mam nadzieję wybrać się na narty. Uwielbiam to uczucie, kiedy się rozpędzasz i jesteś na granicy kontroli. Ostatnio nieźle szalałam. Wraz z koleżanką planujemy wspólne podróże i przymierzamy się do wyprawy do Indii, choć to nieco przesunie nam się w czasie. Za niecałe dwa miesiące czeka mnie wycieczka do Łodzi z rodziną i "Nędznicy" na żywo. W moim życiu pojawiają się nowi ludzie, którym może zaufam. Może będzie jeszcze ładna zima. A potem przyjdzie wiosna i odżyję na nowo. 

Dlatego też nie żałuję tego, że jestem tu, gdzie jestem. Nawet jeśli chce mi się płakać właśnie z tego powodu, paradoksalnie. I choć coś w środku we mnie się buntuje i krzyczy, że nie chce, że boli, to jednak jestem gotowa, żeby żyć dalej, po prostu. 

Życie to piękna forma lotu. Jesteś na nią gotów.

To trzymaj się, chłopaku trzymaj się.

Bo kiedy człowiek cały w nerwach trudno się poderwać

O trzymaj się, chłopaku trzymaj się.