Wszystko i nic

Niektórzy zdobywają publikacje w zagranicznych magazynach i zgarniają pokaźne stypendia, a ja wyżeram łyżkami czekoladę z rondla. 

Czyli równowaga zachowana. Pewne rzeczy pozostaną niezmienne.

Jeśli ktoś mnie spyta, co przez czas mej nieobecności tutaj się zmieniło- odpowiem, że zmieniło się wszystko i równocześnie nie zmieniło się nic. 

Patrząc wstecz mogę niczym jakiś stary mędrzec z zadowoleniem pokiwać głową nad tym dokąd doszłam i kim się stałam. A równocześnie wiem, że jestem tylko głupiutkim, niezrównoważonym emocjonalnie człowieczkiem, na którego czeka jeszcze wiele lekcji od życia (mam nadzieję!).

Przez całe życie będę wspominać wydarzenia i ludzi z tego roku, długo by opowiadać. Zaczęłam spotykać się z kimś, kto mieszka dość daleko i przez dobre pół roku sobie z tym nie radziłam- przy każdym kolejnym spotkaniu byłam w płaczliwym nastroju, że niedługo znów będziemy musieli się rozstać. Źle dobrane tabletki antykoncepcyjne chyba też zrobiły swoje, czyniąc ze mnie nieraz bardzo roztrzęsionego człowieka. Równocześnie częste podróże pociągiem po Polsce bardzo mi się podobały, urozmaicały życie i dawały wiele radości. Jednakże nie tylko mój dziwny związek zaprzątał mi głowę, lecz także rosnący wianuszek adoratorów, który pojawił się nagle kompletnie z dupy. Muszę przyznać, że trochę mnie to bawi, podczas gdy jeszcze rok temu cieszyłam się znikomym zainteresowaniem płci przeciwnej tak teraz zostałam jakąś uczelnianą femme fatale. I szczerze nie mam pojęcia skąd to nagłe zainteresowanie moją osobą. Przefarbowałam włosy na czerwono. Zaczęłam trochę eksperymentować z ubiorem i jakoś odnalazłam swój styl. Czasem pomalowałam usta. Ale tak naprawdę nie robiłam zupełnie nic ponad to, co zwykle. Po pewnym czasie chyba uwierzyłam, że jestem kobietą, która podoba się facetom i stało się to prawdą.

Wszystko to doprowadziło do kilku zabawnych perypetii (choć tak na świeżo nie zawsze było mi do śmiechu) oraz do zawarcia kilku ciekawych znajomości (przyciągam dziwaków i lekkich outsiderów, potwierdzone info). Narzekam teraz na brak prawdziwych kumpli, bo każdy chłopak z którym się jakoś zaprzyjaźnię chce ode mnie czegoś więcej. Bywa. 

Sądzę, że w tym roku wiele cennych rzeczy zrozumiałam i się nauczyłam. Nie wszystkie doświadczenia były przyjemne, niektóre wręcz bardzo bolesne, jak dość bezpośrednie spotkanie ze śmiercią (nie moje czy kogoś mi bliskiego, a mimo to niezwykle dla mnie szokujące). Zdarzenie, po którym kategorycznie stwierdziłam, że nie ma Boga- gdyby istniał szesnastoletni chłopcy nie roztrzaskiwaliby się w awionetkach. Poczułam się wtedy trochę jakbym to ja straciła brata. 

Po raz pierwszy w życiu odbyłam podróż na azjatycki kontynent. Stare porzekadło nie bez kozery mówi, że podróże kształcą. Wyjazd ten z pewnością mnie odmienił, wywrócił pewne wyobrażenia o świecie i ludziach o 180 stopni, dał bezcenne doświadczenie szoku kulturowego, czego pragnęłabym jeszcze doświadczyć. Także wymęczył pekińskimi, wręcz tropikalnymi upałami i wspinaczką na mur chiński, która okazała się trudniejsza niż myślałam, ale była to też jedna z najpiękniejszych wypraw w moim życiu. Poza tym był to bardzo udany, ciekawy wyjazd, pełen dobrej chińskiej kuchni (choć po jakimś tygodniu oddałabym wszystko za bigos), niespodzianek, z fajnymi dziewczynami. Zaś sami Chińczycy chyba nigdy nie przestaną mnie zadziwiać...

Powoli zaczynam wytyczać sobie ścieżkę, którą chcę iść. Powoli zaczynam robić to, co chcę. Powoli przestaję bać się podejmować własnych decyzji. 

Czy jestem szczęśliwa? Ciężko mi się ustosunkować do tego pytania. Życie stało się dla mnie przygodą i podoba mi się to, jakie daje możliwości i jak potrafi zaskakiwać. 

Są radujące mnie wieczory, beztroskie bujanie się po Krakowie, miłe spotkania, chodzenie na koncerty i spacery nad Wisłą.

Bywają też dni, kiedy wstanie z łóżka wiąże się wyłącznie z krzywieniem się z bólu, kiedy czuję się nie do końca zdrowa na umyśle, kiedy związek na odległość tylko mnie męczy i rani. Ale życie jest życiem. Life is life. 

Czasem czuję się jakbym była uwiązana. Jakbym miała coś ciężkiego przywiązanego do nogi.

Mam wiele wątpliwości.

Zobaczymy gdzie się to wszystko potoczy. 

Na razie marzę, by znaleźć się w ramionach mego lubego i siedzieć gdzieś na plaży. Tylko o tym.