Duhkha everywhere.

Budda nauczał, żeby nie lgnąć. A ja lgnę. Bo kurwa nie potrafię nie lgnąć. 

Wiecie, kiedy jest się tak zamkniętym w sobie, że ludzi, którym w ogóle skłonny jesteś się zwierzać, którym jakoś tam ufasz, i którym równocześnie na tobie troszkę zależy, jest jak na lekarstwo- to ciężko się nie przywiązać, gdy już się ktoś taki pojawi. No jak? Lgnę jak mucha do lepu. 

Ludzie się zmieniają. Relacje się zmieniają. Okoliczności się zmieniają. Takie już jest życie- zmienne. Dlatego nie mogę opierać się na drugiej osobie. Ani na czymkolwiek poza samą sobą. Dlatego nie mogę lgnąć i przywiązywać się do tego, co jest teraz. Bo to nie ma sensu. Bo to niemożliwe, by przez cały czas było tak samo. Bo nawet w najtrwalszych relacjach poziom zażyłości jest różny- raz jesteśmy bliżej, raz dalej. A kiedy kurczowo trzymamy się czegoś- cierpimy. Gdyż nie jesteśmy w stanie tego utrzymać. Nie jesteśmy, po prostu. To niemożliwe. A założenie, że się da, wynika z błędu poznawczego, z niezrozumienia rzeczywistości. Mimo to przywiązywanie się, oczekiwanie, jest jakoś wpisane w naszą ułomną ludzką naturę. 

Życie to pasmo cierpień. Tak, kurwa, Buddo mój wspaniały, miałeś rację, życie to duhkha. Czymże ona jest? Ano można przetłumaczyć ten rzeczownik (? jacyś znawcy sanskrytu? :P) jako cierpienie albo niepokój. Wszyscyśmy w duhkhę uwikłani. Mamy przejebane. Chyba, że puścimy to całe gówno. Przestaniemy się tak kurczowo czepiać czego się da. Let it be. Let it go. Let that shit go. 

Osobiście uważam Siddhartę Gautamę, człowieka, który później został Buddą, za swoistego geniusza. Sądzę, że określenie mahasattwa- wielka istota- nie jest bynajmniej przesadzone- był wielki. Zaskakujące jest, jak doskonałą intuicję miał jeśli chodzi o naturę rzeczywistości. Wiecie, jestem zdania, iż udało mu się niemalże zgłębić istotę życia. Niemalże, gdyż nie istnieje coś takiego jak prawda obiektywna i absolutna. Jednakże przyznać muszę, iż buddyzm jest niezwykle użytecznym narzędziem. Jest niezwykle użyteczny psychologicznie i po prostu życiowo. Dlatego, kiedy już powrócę z wojaży, mam zamiar przybliżyć wam ten temat. Bo tak naprawdę chuj z tym, czy wierzysz w reinkarnację. Sama niezbyt wierzę, jak i w jakiekolwiek życie po śmierci. Dalajlamę też gówno to obchodzi. Weźcie metody buddyjskie i zbadajcie je dokładnie i naukowo. Jeżeli pomagają one zmniejszyć ludzkie cierpienie, to nie powinny być zastrzeżone tylko dla buddystów – powinny służyć każdemu- tak powiadał. I to właśnie buddyzm ma nam do zaoferowania. Praktyczne i użyteczne metody, które pomagają zmniejszyć cierpienie. Któż z nas by tego nie chciał? Wiecie, sama nigdy nie nazywam buddyzmu religią i nie lubię tego określenia. Mało tego, prawda jest taka, że buddyzm jest ateizmem i, jak to powiedział mój wykładowca tegoż przedmiotu, nie bójmy się tego określenia. Nie ma tam mowy o jakiejkolwiek istocie uprzywilejowanej, która istniałaby sama z siebie. Ale o tym jeszcze kiedyś.

A wiecie, że nie tylko Budda uczył, by się nie przywiązywać? Chyba czas nadrobić lekcje z mistrzem Yodą ♥ Może to bardziej was przekona.

A tak już abstrahując od tego wszystkiego. Wiele się u mnie działo, dzieje. Wiele naprawdę dobrych rzeczy jak i takich dość bolesnych... mimo wszystko całkiem nieźle sobie z nimi poradziłam... efektem ubocznym było tylko złapanie wirusa półpaśca oraz permanentny ból brzucha... taki spowodowany nadmiernym stresem. I jak zwykle tłumieniem emocji, które są zbyt silne, by je stłumić. I czasem mam już tego dość, chciałabym, żeby ktoś mnie pokołysał w ramionach i głaskał. Tak po prostu. Mam już dość radzenia sobie ze wszystkim w samotności. A i tak idę w zaparte, że to inni cierpią, a mnie nic się nie dzieje. Ja to tam spoko, nic takiego, poradzę sobie. Ciekawe, jak długo jeszcze. Wciąż bardzo ciężko o to, żebym w ogóle zaczęła się zwierzać. Tak już mam. Choć bardzo, bardzo powoli uczę się rozmawiać o słabościach, może kiedyś się przełamię. Albo i nie.
I tak nie jest najgorzej, mam teraz w swoim życiu kilku kochanych ludzi, przed którymi potrafię się troszkę otwierać. I to jest ulga, gdy nie musisz aż tak udawać. 

W ogóle to moje życie stało się ostatnio pasmem absurdów. Naprawdę, sceny jakby żywcem wyjęte z Monty Pythona XD Ale o tym też poopowiadam kiedy indziej.  
Jeszcze piosenka, od której się uzależniłam:

Jaki piękny głos ♥ Wiecie, że śpiewa to aktor, który wcielił się w postać Ramsaya w "Grze o tron"? :D

Dobranoc.