Jestem ciągłym brakiem.

Nienawidzę tego. Im większy stres tym większa alienacja. Spierdalaj od ludzi, byle tylko nie zobaczyli twojego spierdolenia. I siedź potem jak sparaliżowana, nie wiedząc, co zrobić, w co łapy włożyć. Zamykaj się w sobie jeszcze bardziej. Buduj jeszcze większy mur wokół siebie. Już chyba nikogo za niego nie wpuszczasz, czyż nie? Nikogo, ani jednej osoby. Choć może nie do końca. Co najmniej jedną bym wpuściła, gdyby przyszła. Ale że jej nie ma... cóż. W takim stanie sama do niego nie pójdę. Tylko jeszcze bardziej zamknę w sobie. Zawsze ten sam mechanizm: stres-->alienacja. Inaczej nie potrafię. Tak już mam.

Choć czy to jest wytłumaczenie? Czasem się zastanawiam, czy to wszystko moja wina. I dochodzę do wniosku, że tak. Każda pierdolona porażka, każdy lęk, każdy depresyjny nastrój, każda defensywna decyzja to tylko i wyłącznie moja wina. Było się alienować? Było się wycofywać? Było popadać w depresję? Było zwlekać? Było się urodzić? Było wpierdalać czekoladę? No właśnie. 

Choć z drugiej strony współczesna neuropsychologia mówi, że tak zwana "wolna wola" w dużej mierze jest tylko złudzeniem. To, co wydaje nam się być naszą własną, racjonalną decyzją, podjętą w wyniku jakiegoś logicznego rozumowania, ciągu myślowego, tak naprawdę jest tylko odpowiedzią na skomplikowane procesy zachodzące wcześniej w układzie nerwowym. Kwestie etyczne i dotyczące sensu życia przychodzą do nas jako doznania w trzewiach. Kora przednia nie jest autorem naszych decyzji tylko tłumaczem, który tłumaczy z języka ciała na język słów i obrazów mentalnych. Nieprzetłumaczone emocje i doznania w ciele zdają się być dla nas dzikie i irracjonalne". Oto, co powiedział na ten temat Daniel Goleman. Oznacza to, że podejmowanie decyzji zachodzi na poziomie układu nerwowego, na płaszczyźnie biologicznej. Nasze rozumowe tłumaczenie sobie własnych wyborów jest jedynie dorabianiem ideologii, czy też właśnie przekładem na język dla nas zrozumiały faktu dokonanego. 

Kwestie te są dla mnie szalenie interesujące i przede wszystkim pozwalają spojrzeć na siebie z nieco większą wyrozumiałością, przestać się tak o wszystko obwiniać, przestać sobie ciągle wyrzucać.

No i chuj. Co z tego? I tak jestem z siebie ostatnio cholernie niezadowolona. Mam coraz większe wrażenie, że do niczego się nie nadaję. Nawet pierdolonej sali na wesele nie potrafię znaleźć. Na fejkowe wesele tak dokładniej. Czemu oni mi kurwa każą szukać sali na wesele? Co ja kurwa o tym wiem? Jak mogę to znaleźć w jedno popołudnie? Problem w tym, że znakomita większość takich typowych lokali odpada, gdyż ma być tanio. Jak najtaniej. (kurwa. ja pierdolę. ja jebie. fuck. shit. scheisse). 

Jestem niewystarczająca pod każdym względem. I nie potrafię spełnić swoich coraz większych ambicji. Tylko podnoszę poprzeczkę i z przerażeniem zadzieram głowę do góry, myśląc, jak temu wszystkiemu podołam. 

Czemu jesteś jakimś cholernym niedorozwojem? Czemu w wieku prawie dwudziestu lat nigdy nie weszłaś w poważny związek? Czemu mając prawie dwadzieścia lat nie doświadczyłaś tylu rzeczy, które dawno powinnaś mieć za sobą w tym wieku? Dawno, bardzo, bardzo dawno. Cholernie dawno. W chuj dawno. Czemu wciąż jesteś beznadziejnie zorganizowana? Czemu zachowujesz się jak jebane dziecko z autyzmem? Czemu uciekasz przed bliskością? Czemu zachowujesz się jak idiotka? Co ma znaczyć to ściśnięte gardło i łamiący się głosik? Dlaczego wciąż tak słabo idzie ci rozmawianie po chińsku? Dlaczego nie rozumiesz od razu buddyjskich traktatów filozoficznych, tylko zawsze potrzebujesz jakiegoś naprowadzenia? Czemu jesteś tak beznadziejna w rozumieniu procesów ekonomicznych? Czemu jeszcze nie spaliłaś tego całego tłuszczu? Czemu nie jesteś more outgoing? Dlaczego jesteś?

I w ogóle to wszystko, co odpierdalasz jest żałosne, wiesz? Po prostu żałosne. Zwyczajnie żałosne. Sama jesteś żałosna. 

W ostatnim czasie chyba jedyną radością w życiu są dla mnie ćwiczenia z buddyzmu- czuję się na nich niezwykle podniecona i pobudzona intelektualnie. Taki jakby stosunek, tylko że na płaszczyźnie intelektualnej. Zgłębianie buddyjskiej filozofii- czysta rozkosz, kompletna fascynacja. Lepszego nauczyciela mieć nie mogłam. Poza tym to nawet apetyt straciłam. A to jest już zły znak, gdyż normalnie to bym najchętniej żarła i żarła. Może to i dobrze- i tak musiałabym przyoszczędzić na jedzeniu, ponieważ wydam trzy stówy na bilet na Rammstein. Trudno, najważniejszy zespół mojego życia wart jest prawie każdej ceny. A za miejsce pod sceną, to naprawdę dałabym się pociąć, pochlastać, czy jakby to powiedział mój wykładowca z buddyzmu- ogolić tępą żyletką z czasów Buddy w najbardziej intymnych miejscach mojego ciała (xD). Jeśli uda mi się dopchać pod tę scenę, to chyba naprawdę umrę ze szczęścia. Umrę szczęśliwa i będzie spokój.

W końcu powiem ci co myślę

tak prosto w twarz,

kiedy cię widzę to się wstydzę,

że ciągle nosi ciebie świat

(...)

Już mam cię dość

tych oczu pustych

poczekaj zaraz zbiję lustro- tak tak

Tak tak- tam w lustrze to niestety ja

tak tak- ten saaam.

(...)

Ja wiem, że trochę się starasz, 

lecz powiedz mi

ile przed lustrem spędziłeś dni.