Myśli niesione przez majowy wiatr

Jakkolwiek nie czuję się teraz najlepiej emocjonalnie i ogólnie życiowo, tak zdaje się, że powoli, powolutku zaczyna się we mnie budzić na nowo ten popęd życia, który przygasł jakiś czas temu, przekształcając się w izolację i obrażenie na świat cały. Nie powiem jeszcze, że na nowo zapłonął, nie zaryzykuję takiego stwierdzenia. Podchodzę do tego co się dzieje na spokojnie i z dystansem. Nie chcę szaleńczo rzucać się w wir doznań, energii, przesadnego entuzjazmu i próbowania wszystkiego co się da, bo spłonę. Bo się wypalę. Także nie tym razem, nie tędy droga. Przekonałam się już, że nie trzeba robić wszystkiego jak na rauszu (a tak też w zeszłym roku czyniłam). Nie chcę po raz kolejny wylądować nieprzytomna na tylnym siedzeniu Ubera, dławiąc się wymiocinami. Nie zanosi się też na desperackie rozdarcie między dwoma mężczyznami, na poświęcanie dla kogoś swojego cennego snu w imię nie wiadomo czego i zgadzanie się na z lekka pojebane propozycje seksualne. Choć mogę z przekonaniem powiedzieć "niczego nie żałuję" (chyba?) i wspominam tamten okres z rozrzewnieniem, tak nie wróciłabym do niego gdybym mogła (jak do żadnego okresu w moim życiu zresztą). Choć w żadnym wypadku nie zarzekam się, że tym razem nie będzie odpałów. Po pierwsze nie jestem w stanie na tyle kontrolować swojego życia i siebie przede wszystkim, wciąż jestem dość impulsywna i rzec można lekkomyślna, a na każdą propozycję wyjścia na alkohol odpowiadam z automatu "tak". W dodatku, pamiętając sesję zimową, kiedy to napisanie trzech esejów wiązało się z cierpieniem większym niż sprzątanie czy wypełnianie pitu i znając swoje tendencje do odkładania wszystkiego na ostatnią możliwą chwilę- podejrzewam, że może skończyć się to dramatycznie. Albo raczej wiązać się z kolejnym dramatycznym okresem przeobrażenia się w zombie. Wciąż jednak pozostaję w jakimś nieuzasadnionym, błogim spokoju i poczuciu, że wszystko się ułoży. No i piszę sobie tę pracę, żeby nie było. I jakkolwiek wciąż najlepiej mi z samą sobą i nie zabiegam szczególnie o niczyje towarzystwo, tak powoli, powoluteńku zaczynam interesować się światem zewnętrznym. Można rzecz, że zaczynam interesować się facetami. Powoli zaczyna mi się chcieć (przez pewien okres nie chciało mi się niczego poza piciem kofoli, słuchaniem farerskiej muzyki i uciekaniem w góry, do lasu, na łąkę. Gdzieś, gdzie towarzyszą mi tylko ptaki, drzewa i robaczki). Choć wciąż jeszcze bardziej mi się nie chce niż chce, choć nie czuję się najszczęśliwsza, to jednak paradoksalnie całkiem nieźle bawię się w tych swoich osobistych dramatach dnia codziennego. Nauczyłam się tańczyć z majowym wiatrem, pachnącym witalnością i samobójstwem. Odurzyłam się lekko codziennością i chcę sobie w tym maju trwać, nie myśleć o przyszłości, nawet jeśli nie do końca mi dobrze. Nawet jeśli stalkuje mnie pojebany kolega z roku i jestem nieszczęśliwie zakochana. W wykładowcy. Możecie się śmiać, ale sprawa jest naprawdę poważna. Darzę tego doktora szczerym, autentycznym, desperackim uczuciem. Chemia nie kłamie. Adrenalina i serotonina to zgrany duet, który prawdę ci powie. Powie ci, kogo darzysz miłością najprawdziwszą w dniu 19 maja anno domini 2018. To jest fakt i nikt mi prawa do cierpienia z tego powodu nie odbierze. Nikt. Kocham Pana, Panie doktorze Z. Stał się pan obiektem moich fantazji, czego nie uświadczył wcześniej żaden wykładowca. Żaden. Stał się pan moim mistrzem, moją obsesją, a mój znajdujący się na drugim końcu globu przyjaciel, który był mi kochankiem na jeden wieczór, może iść się paść. Popełnił czyn niewybaczalny dwukrotnego nieodpisania na me wiadomości, toteż może liczyć wyłącznie na wyniosłość i chłodny dystans z mojej strony (to, że gdy mi zdjęcie na insta polajkuje, skacze mi ciśnienie to szczegół). Tak więc majowy wiatr wprawia w specyficzny nastrój westchnień i serc uniesień. Jednak na wiersze Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej reaguję jak wściekła, przyczajona hiena (nigdy nie wiesz, co ci na tablicy na fejsie wyskoczy!). Żadnych takich rzygogennych ckliwości. Tylko brutalna, namiętna i dosadna poezja Lindemanna. Albo kogoś w podobnym klimacie. I kochani, piłam dziś mleko czekoladowe. Jest naprawdę sztosowe. Są jednak rzeczy, w których można sens żywota odnaleźć.

PS. Nie wiem dlaczego ta piosenka, ale kocham te ONOMATOPEICZNE, PARANORMALNE, PARANOJE WE DWOJE!