Garść myśli

Nosi mnie ostatnio. Buzuje we mnie jakaś podskórna złość, której nie jestem w stanie pomieścić, która nieustannie przelewa się, wylewa każdą możliwą szczeliną, szuka ujścia. Jest to męczące, ale dużo mniej niż kierowanie jej na siebie samego, przekształcanie w beznadziejny, obezwładniający smutek. Nauczę się zdrowo ukierunkowywać swój gniew. Koszenie trawy pomaga. I wspinaczka na wysokie szczyty.

Niecały tydzień temu wspięłam się na Kasprowy Wierch. Prawie 2000 m., dość strome podejście, ta wyprawa była wyzwaniem, ale po raz kolejny przekonałam się, że wspinaczka sprawia mi ogromną satysfakcję. Choć kolejnego dnia czułam się jak stary reumatyk, przy schodzeniu zaliczyłam glebę i przemokły mi buty, w Tatrach leży jeszcze sporo śniegu, to nie żałuję ani minuty spędzonej w górach. I możliwe, że następnym razem mój kolega zabierze mnie na bardziej wymagającą i ekstremalną trasę, taką z łańcuchami, na której potrzebne są uprzęże. Trzymajcie kciuki za Orlą Perć.

Kocham się wspinać, nie lubię schodzić z żadnej góry. 

Przez dość długi czas dość marnie funkcjonowałam. Bezsenność, natrętne myśli i ogólnie dużo złych dni ostatecznie zaprowadziły mnie na konsultację do specjalisty. I chyba zakochałam się w moim psychiatrze. Tak emanującego spokojem, bezstresowego, uważnego z równocześnie miłym, ale nienachalnym poczuciem humoru człowieka jeszcze nigdy nie spotkałam. Totalnie, cholernie szanuję takich lekarzy z powołania. Jakkolwiek to zabrzmi, mogłabym nawet na coś zachorować, żeby móc się u niego leczyć. Oczywiście żartuję sobie, ale naprawdę, to jedno z takich spotkań, które na długo pozostają w pamięci. 

Ostatecznie doktor odesłał mnie do terapeutki. Bądź co bądź nie ma co się rozwodzić nad tym, są ciekawsze rzeczy niż moja głowa, więc powiem tylko, cytując Kabanosa: ja poukładam się. 

I tak będę skakał po tapczanie

I nigdy szare życie mnie nie złamie

Na podłodze leżą klocki rozsypane

Ja poukładam je!

Choć szczerze mówiąc, pewnych niezrozumiałych dla mnie dziwnych mechanizmów i emocjonalnych supłów nie mam ochoty rozplątywać. Coś mi podpowiada, że pewnych rzeczy lepiej nie rozgrzebywać. Ale wiem, że jak już się czegoś podejmować to uczciwie. Ostatecznie chodzi o to, żeby było mi lżej, ciągłe powtarzanie tych samych, szkodliwych reakcji, które powodują stres, napięcie i kompulsywne myśli nic dobrego nie przynosi.

Co do Kabanosa- miałam przyjemność być na ich koncercie niedawno, choć poszłam na niego głównie ze względu na Łydkę Grubasa grającą wcześniej. Wpadające w ucho, wesołe kawałki, dobry humor i pazur, nie za ciężko, nie za lekko, to wszystko sprawia, że zasłuchuję się w Łydce od jakiegoś czasu. Jednakże, dzięki temu koncertowi podkochuję się teraz w gitarzyście Kabanosa- Lodzi, który śpiewa równocześnie w drugim zespole o nazwie Ereles. 

Utwór ten brzmi jak z typowego porannego programu w typowym Eska Rock, a sam głos Lodzi może nie jest jakiś turbocharakterystyczny, ale jednak ma w sobie coś, co sprawiło, że zakochałam się od razu od pierwszego usłyszenia na koncercie. Jego ciepły głos był dla mnie powiewem świeżości, którego brakowało mi od bardzo dawna. 

Równocześnie mam chyba jakąś słabość do długowłosych blondynów, bo kiedy zobaczyłam to- oszalałam.

Przez islandzkie opowieści Szopa zaczęłam zagłębiać się na nowo w skandynawskiej muzyce i tak to trafiłam na nagranie na żywo znanego mi już Tyru. Borze szumiący, przecież ten wokalista to jakiś cudny, farerski elf, jeszcze w połączeniu z tą piękną farerską pieśnią- totalnie oszalałam. I naprawdę, powiedzcie mi, jak można stworzyć tak cudowną muzykę?

Siedzę w kinie z koleżanką- myślę, że chciałabym jego obok, żeby móc wtulić się w jego ramię. Idę w góry ze znajomymi- rozmawiam z nim w głowie. On jest na innym kontynencie. 

Jeśli dobrze pójdzie we wrześniu to ja wylecę na inny kontynent. Kiedy jego już tam nie będzie. Cała nasza relacja to w większości ciągłe mijanie się. Nie dajemy rady dobrze się dotrzeć. 

Czułam się w tym kwietniu jak w zeszłorocznym czerwcu. Czas leci zatrważająco szybko. Bzy zakwitły już pół miesiąca temu. Jak tak dalej pójdzie to nie wiem, co będzie. Dlatego też jutro zgłębiania twórczości pana Fromma i pisania pracy ciąg dalszy. Tymczasem, dobrej nocy!