Przyjdź, wiosno.

Jakoś ciężko ostatnio. Mało entuzjazmu, nasilenie się blokad. Wyłazi ze mnie zazdrosny dzieciak. I taki smutek trochę przytłaczający, silniejszy niż zwykle. Zawsze towarzyszy mi odrobina smutku przemieszanego z melancholią, ale jest on po prostu tłem, czymś, do czego jesteś przyzwyczajony, co nie przeszkadza ci normalnie funkcjonować. Jak taki miarowy szum morza. Teraz nie jest to już tak subtelne. Nadeszła fala przypływowa, smutek level hard. Taki, na który nie jesteś już tak do końca uodporniony. Ciężko trochę. Ale cóż zrobić. To, co zawsze. Pozwolić mu być i nadal robić swoje. Wody kiedyś muszą opaść. 

Przynajmniej weekend pozwalający o tym zapomnieć na chwilę. M. i P. postanowili zawitać do byłej stolicy i spędziłam z nimi piątkowy wieczór i prawie całą sobotę. Ogólnie to dużo włóczenia się po Krakowie i dużo cudownego jedzenia. Naleśniki, zapiekanki na Kazimierzu. O mniam, co za radość. Jakbym mogła to chętnie bym i teraz jakieś ciacho ojebała, ale nie mogę, bo będę kluchą. Trzeba dbać o figurę, niestety. Nie uwierzę, że faceci wolą krągłości (XD). W każdym razie wstąpiłam wczoraj na chwilę do empika po specjalną plastelinę do wieszania plakatów na ścianie (gdyż dostałam w prezencie piękny plakat z Buddą), lecz pod wpływem nagłego impulsu kupiłam jeszcze akwarele, cztery płótna i dwa pędzle. Biorąc to wszystko do kasy, mówiłam M.: "nie wiem, co ja odpierdalam". Jednak ta mnie tylko utwierdzała w pomyśle. I tak to pieniądze zaoszczędzone na ciuchy wydałam na farby i płótna. Pewnie zastanawiacie się, co ze mnie nagle taki malarz. Cóż, nie malowałam od dawna. Od bardzo, bardzo dawna. Ale tak, kiedyś się w to bawiłam. Jeszcze jako dziecko. I jakoś w zeszłym tygodniu, kiedy byłam na weekend u siebie, była piękna pogoda, dookoła rzeka, góry, a ja miałam na sobie taki długi płaszcz i czułam się trochę jak malarz holenderski, wtedy poczułam taką ogromną ochotę, żeby stanąć przy płótnie i pomachać pędzlem, pobawić się barwami, żeby cokolwiek namalować. I wczoraj, kiedy przez przypadek weszłam do działu malarskiego w empiku, to aż mi serce zaczęło szybciej walić i wiedziałam, że muszę to kupić. Jutro sobie pomaluję. Może to mnie jakoś uspokoi i odstresuje. Już się nie mogę doczekać mieszania farby i nanoszenia jej na płótno.

A tak poza malowaniem i jedzeniem, to nie za bardzo mam ochotę na cokolwiek innego. Jeszcze może na rozmowy z dosłownie z kilkoma osobami. Znacie to, są ludzie, z którymi rozmawiając jest ci po prostu dobrze, tak, że nie potrzebujesz niczego więcej. I nawet nie zauważasz, kiedy mija godzina jedna i kolejna. Boże, dlaczego w moim życiu tak niewielu takich ludzi. A ja tak kocham takie głębokie, szczere rozmowy. I to nawet nie o temat chodzi, można sobie gadać o niczym i śmiać się z głupich obrazków, ważne jest to, jak się czujesz. W każdym razie, poza tymi trzema rzeczami, nic innego mnie specjalnie nie obchodzi. Straciłam entuzjazm. Robię wszystko, co muszę, staram się być produktywna, bo nie można się rozleniwiać. Dzisiaj na przykład wysprzątałam całe mieszkanie bardzo dokładnie i nawet zrobiłam porządki w szafie. Dołączyłam też do takiej fajnej organizacji studenckiej, w której można robić dużo ciekawych rzeczy, między innymi trochę popodróżować dość tanio. Ale jakoś nie mam zapału do tego wszystkiego. Reaguję na większość rzeczy z obojętnością i wzruszeniem ramion. Tak bardzo wiele mnie nie obchodzi. Tak wiele spraw wydaje mi się kompletnie nieistotnych, a zajmowanie się nimi wręcz niedorzeczne. Malowanie, bliscy ludzie i jedzenie. Jedyne, co jest warte zachodu. Może jeszcze muzyka i spacerowanie nad Wisłą sprawiają mi radość. Zawsze coś, nieprawdaż? Wobec wszystkiego innego jest dystans i zobojętnienie, ale tak zupełnie odciąć się nie można. 

Martwi mnie trochę taki dziwny syndrom "ja nie zasługuję na miłość", który mi się w pewnych sytuacjach uaktywnia. Trochę to niepokojące, ale cóż. Wydawało mi się, że jestem już taka przyzwyczajona do samotności, że potrafię całkowicie dobrze funkcjonować sama ze sobą, że chwilowo nikogo mi nie potrzeba. No właśnie, chyba mi się wydawało. Człowiek zaznał odrobiny bliskości i chciałby więcej, ciężko utrzymać serce obojętnym. Zaczynam wątpić w całą tę swoją siłę, którą myślałam, że mam. Wolę za bardzo nie myśleć o przyszłości i o tym, co kiedyś ze mną będzie, gdyż niekoniecznie są to optymistyczne wizje. Wolę się skupić tylko na tym, co tu i teraz, ewentualnie uciekać w sztukę. Choć w tu i teraz też nie jest zbyt łatwo. Nieważne, jakoś sobie poradzę, jak zawsze. Mogłaby już przyjść wiosna. Wtedy wszystko jest jakieś lżejsze, lepsze, nawet gdy ciężko na sercu. Jeszcze tylko dwa dni, we wtorek ma być nawet zimno i ulewy, ale potem już coraz piękniej. To brzmi jak obietnica tego czegoś, co wlewa w ciebie siłę znikąd i wyrywa serce do życia. I nie mam powodu, by w nią nie wierzyć.

A teraz jest o wiele prościej, mój umysł gdzieś się ulotnił

Nie muszę myśleć o tym, jak niesprawiedliwe jest  życie

Gdy delikatny wieje wiatr, ja płonę jak iskra

Ostatni, który wyczekuje tęczy w ciemności.